"Panaceum" na całe zło świata? - recenzja książki Agnieszki Sudomir

Wybaczcie moją długą nieobecność, lipiec i większość sierpnia minęła w sposób całkowicie niespodziewany i nietypowy. Było lepiej i trudniej zarazem. Teraz jednak większość wakacji mamy za sobą, pogoda zaczyna być znośna, zatem postaram się (choć częściowo) wrócić do dawnej aktywności. Trzymajcie tylko kciuki, bym nie wykorkowała przed czasem.

Niedawno przedstawiałam Wam kryminał Agnieszki Sudomir pod tytułem "Faza REM". Dzisiaj mam dla Was drugi tom tej autorki - "Panaceum". Zostawiam obok link do poprzedniej recenzji i nie przedłużając zapraszam do czytania dalej.

Informacje ogólne:

Autor: Agnieszka Sudomir

Tytuł: Panaceum

Wydawnictwo: Literate

Rok wydania: 2019

Oprawa: miękka z zakładkami

Ilość stron: 477

Fragment opisu z tylnej okładki:

Z nieba leje się żar, Łódź dusi się w kurzu, a komisarz Blattner walczy z własnymi demonami. W takich warunkach przychodzi mu prowadzić kolejne trudne śledztwo.

W jednym z apartamentowców policja odkrywa ciało pięknej młodej kobiety - uzdolnionej lekarki, której życie przypominało bajkę. W trakcie dochodzenia Blattner musi przyjrzeć się środowisku neurochirurgów.

Opinia/recenzja:

Komisarz Igor Blattner tym razem ma do rozwiązania bardzo trudne zadanie. Nie dość, że musi znaleźć mordercę pięknej lekarki, to jeszcze odnaleźć się w dziwnym światku neurochirurgów. Tam nic nie jest oczywiste, panują dziwne zwyczaje i nie wiadomo co jest prawdą, a co fałszem. Na zewnątrz panuje taki upał, że człowiek nie może funkcjonować, a tu jeszcze nic nie idzie po myśli komisarza. Czy Igor Blattner odkryje kolejną zagadkę?

Narracja i styl pozostaje taki jak w pierwszym tomie pt. "Faza REM". Pod względem literackim nie mam do czego się przyczepić, znaczących błędów nie znalazłam, akcja jest wartka w sposób wyważony i wciągający czytelnika. Mamy Łódź skąpaną w letnim słońcu, przemierzamy jej ulice, oddychamy tym samym gorącym powietrzem. Klimat jest tak nieziemsko zarysowany, że w trakcie lektury od tego książkowego upału możemy się spocić. Mnie samej robiło się duszno i nieprzyjemnie gorąco, tak jak bohaterom powieści.

W tym tomie autorka radzi sobie nawet lepiej niż poprzednio. Przedstawiony światek neurochirurgów pełen jest sprzeczności. Ciężko jest się w nim odnaleźć, a rozmowy z ludźmi wzbudzają wątpliwości. A zdobywanie jakichkolwiek informacji przychodzi z ogromnym trudem. To co jest na zewnątrz światka okazuje się być tylko fasadą, gdyż prawda okazuje się być zupełnie inna. Sposób przedstawienia charakteru społeczności lekarzy jest naprawdę świetny. Widać, że autorka zrobiła porządny research, a ja na takie rzeczy zwracam uwagę.

Komisarz Blattnera niestety nie jestem w stanie polubić, jest to taki człowiek, który bardzo mnie irytuje swoim podejściem do ludzi, w szczególności do kobiet. Oczywiście nie jest tak zawsze i potrafi docenić płeć przeciwną, jednak przeważnie jest bardzo uprzedzony i nieprzychylny kobietom. Ponadto z wieloma jego poglądami nie mogę się zgodzić, jednak nie trudno zauważyć niezwykłą trafność jego spostrzeżeń dotyczących rzeczywistości (np. pogoń za lajkami w dzisiejszym świecie). Jest świetnym policjantem, dobrym kolegą (jeśli mu się zachce) i błyskotliwym mężczyzną. Gdy trafi na zbrodnię, to konsekwentnie dąży do odnalezienia sprawcy, jest nieprzekupny, wnikliwy i niezwykle bystry.

Muszę przyznać, że po raz pierwszy od dawna znacznie bardziej podoba mi się drugi tom od pierwszego. W "Fazie REM" kryminał, historia, klimat, morderstwo i poszukiwanie sprawcy było bardzo dobre, w "Panaceum" jest wręcz rewelacyjnie. A ileż tej muzyki jest dookoła, przeważnie dobry stary rock. Igor Blattner ma naprawdę świetny gust i sama razem z nim nie raz śpiewałam przedstawione piosenki. Jestem zachwycona tą książką i jeżeli lubicie dobre kryminały, to serdecznie Wam tę pozycję polecam!

Ocena końcowa: 8/10

¡Za egzemplarz do recenzji ogromnie dziękuję Grupie Wydawniczej Morgana i Wydawnictwu Literate!